«رَمَضانُ تَجَلّی وَ ابْتَسَمَ...»
«رَمَضانُ تَجَلّی وَ ابْتَسَمَ...»
رمضان تجلی کرد و تبسم نمود...
نمی‌دانم مصرع دوم این بیت شعر عربی چیست، اما همین مصرع زیبا و دلنواز معمولا در ابتدای ماه مبارک به ذهنم می‌اید و تا مدتی ورد زبانم می‌شود...
آری رمضان هم رسید. الحق و الانصاف در عالم تشیع، این ماه، شاهکاری بی‌نظیر است، زیرا همة عادات و روزمرگی‌ها را حتّی در بی‌تفاوت‌ترین افراد به هم می‌زند. شاید بتوان گفت ماه رمضان، بهانه‌ای است برای تجلی بخشایشگری خداوند! سیلی خروشان به راه می‌افتد تا به تشنگان و دورافتادگان از آب معرفت و رحمت، حداقل جرعه‌ای برسد و خوشا به حال آنان که غرقة این بحرند. خدایا! به حق پاکان درگاهت، آن چه در این ماه، نصیب بهترین بندگانت می‌نمایی، به ما هم عنایت بفرما!
در عبادات و اعمال خاص این ماه، باید اولا به این نکتة مهم توجه داشت که به فرمودة علمای اخلاق، عبادات، غذای روحند و همچون غذای صبح باید رعایت حالات و نیازمندی‌ها و کم و کیف آن را کرد. یعنی در مجموع، در برابر عبادات باید با برنامه عمل کرد؛ خصوصا در این ماه که بسیاری اعمال عادی، رنگ عبادی به خود می‌گیرند و عبادت سنگینی همچون یک ماه روزه به شکل واجب به برنامة عبادی افراد افزوده می‌شود. به همین خاطر نباید به نحوی رفتار کرد که اواخر ماه، حالت ملالت و خستگی عارض شود و لحظه‌شماری برای رسیدن عید فطر پیش بیاید و این نکتة بسیار مهمی است. حضرت علی(علیه السلام) در روایتی می‌فرماید: «عبادت را بر نفس خود تحمیل نکن.» و این یعنی، اول حال روحی خود را مساعدت کن و بعد به عبادت بپرداز...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر